Mijn eerste verhaal. 

Ik. Wie ben ik? Kijkend naar mijn uiterlijk, heb ik blond haar. Ik ben 1.65 meter lang en ik heb blauwe ogen. Dit zijn feiten over mijzelf, waarvan ik weet dat ze kloppen. Ook de buitenwereld kan dit bevestigen. Maar 'ik' gaat verder dan alleen deze feiten. Hoe zie ik eruit van binnen? Hoe wil ik eruit zien van binnen? Waar ben ik tevreden over en waar niet? Allerlei vragen waar ik mij al langere tijd mee bezighoudt. IK WIL en IK GA van mezelf leren houden. Iets wat ik voorheen nooit heb gedaan. Waarom niet? Ik was hier nooit mee bezig. Ik ben ik en daar hoef ik verder niks mee, is wat ik dacht. Anderen zijn belangrijk voor mij. Oh, als het maar goed gaat met anderen, is wat ik dacht. Ik? Wie ben ik? Geen idee, maakte me niet uit. Van mezelf houden? Huh, hoe dan? Ook dit is wat ik dacht. Ja, dacht, inderdaad. Deze gedachten zijn verleden tijd. Wat een bullshit om mezelf niet op de eerste plaats te zetten. Wat een bullshit.

Je kan niet gelukkig zijn, als je  niet eerst van jezelf leert houden, deze zin heb ik meerdere malen voorbij zien komen in boeken en op andere blogs. En het is waar, oh echt waar, het is zo waar.  Hier ben ik meer dan achter gekomen met de tijd, in de loop van de twintig jaar waarin ik al rond loop op deze aarde.  Stap één is van jezelf houden, daarna komt de rest wel.  Nu even niet jij, eerst ik, ik ga mezelf nu op de eerste plaats zetten. Hier werk ik aan, het is een proces, maar dit proces ga ik maar al te graag aan. Voornamelijk alleen. Want uiteindelijk, of je nou wilt of niet, je moet het in het leven echt allemaal met jezelf doen. Dit is mij meer dan duidelijk geworden de afgelopen maanden. Wat voelt het hard en eenzaam. Wat zijn er veel momenten van pijn. Alsof er letterlijk messen in je hart worden gestoken. Alleen zijn... wat is het wennen en wat is het anders. Waarom ik dit doe? Waarom ik de pijn van eenzaamheid ervaar? Waarom? Waarom want je wilt toch niet continu pijn voelen. NEE. Maar het is okay to be not okay. Ik stel mezelf geen andere keuze meer. Weg met de hoop. Want weet je?! Uiteindelijk kom ik hier sterker uit. Altijd maar de makkelijke weg kiezen in het leven, lijdt je volgens mij helemaal nergens naar toe. Alles zal veilig en onveranderd blijven. Als je hiervan houd, oké. Maar durf alsjeblieft eens verder te kijken. Durf risico's te nemen. Dit zeg ik tegen mezelf, tijdens dit proces. Waar ik nu voor kies is niet de makkelijke weg en ja ik voel pijn, geloof me, genoeg. Maar dat is prima. Ik leer te leven met deze pijn. Deze pijn zal ik beetje bij beetje omzetten in kracht. Sterk en krachtig zijn moet je uit de moeilijke dingen van het leven halen. Alleen, ja weer alleen, want het gaat om 'ik'. Het gaat om mij. Voor het eerst in mijn leven gaat het niet om jou. Het gaat om mij. Ja, gadverdamme, wat voel ik me vaak alleen en wat haat ik het.

Toch ben ik nu even niet alleen, ik heb mezelf, maar stiekem ben ik ook samen met jou, lezer van deze blog, dit is mijn dagboek. Jij heb gekozen om dit te lezen, jij maakt nu, als lezer van mijn 'dagboek', deel uit van mijn eerste verhaal. Hier wil ik jou voor bedanken. Dankjewel. Jij hebt tijd genomen om dit te lezen. Ik heb tijd genomen om mij open te stellen. Hier wil ik ons beide voor bedanken. Ja, je leest het goed, niet alleen jou, de ander. Ook mezelf. Open stellen is niet makkelijk. Maar ik kan je vertellen dat het goed voelt. Het voelt goed om al mijn shit van me af te schrijven. Dus ik ga hiermee door. Het zal niet bij mijn eerste verhaal blijven. Ik zal vaker de behoefte voelen om te schrijven. Nooit gedacht dat ik dit zou doen, nooit. Maar ik ben veranderd en blijf veranderen. Ik ben al sterk, maar wordt nog veel maar sterker. Alleen. 

Liefs, 

Ik.